Do zobaczenia po drugiej stronie Tęczowego Mostu, Maleństwa...

Długo nie pisałam, bo wakacje pochłonęły mnie do reszty i rowerowo spędzałam czas. No, ale do rzeczy...

Wrzesień, choć jeszcze się nie skończył, jest dla mnie wyjątkowo trudnym miesiącem. Odeszły ode mnie moje dwa skarby, moje szczurze oczka w głowie. Nie mam siły o tym mówić, muszę więc o tym napisać. Muszę przelać myśli, póki jeszcze płyną, póki mnie to nie przyblokowało. 

3 września pomogliśmy zasnąć naszemu Syriuszkowi. Niestety zachorował, walczyliśmy o niego, do czasu gdy na jego pysiu zobaczyliśmy tyle cierpienia, że nie mogliśmy go ciągnąć dalej.. To byłby kaprys, żeby przedłużyć jego życie o parę dodatkowych dni, może godzin...

Zaledwie parę dni później, bo 13 września, niespodziewanie odeszła od nas Marcycha. To był moment, biegała z resztą dziewczyn, a potem...To był moment... Nie mieliśmy szansy, żeby jej pomóc...

Pękło mi serce. Na tyle kawałków, że nie jestem w stanie ich zliczyć. Wrzesień jest dla nas okrutny. Cierpimy my, cierpią nasze maluchy. Po każdym na inny sposób. Syrek dał nam trochę czasu- minimalna ilość, ale zawsze- na przygotowanie się, na pożegnanie. Z Cyśką nie mieliśmy takiej okazji.. I o ile o Syrku mogę myśleć jako o naszym dzieciaku za TM, to Marcysia dalej jest.. Dalej jest obok, zniknęła tak niespodziewanie, tak szybko, że wciąż nie przyjmuję tego faktu to wiadomości...Patrząc na klatkę dziewuch, myślę, że Cycha gdzieś się chowa, że zaraz wyjdzie. Piosenki śpiewane w głowie dalej wypełnione są Marcysią, żarty dalej krążą w okół niej i ciągle łapię się na gadaniu o niej w sposób taki jakby nadal żyła. 

W klatkach jest rozłam. Zabrakło spoiwa. Zabrakło tej dwójki, która oba stada łączyła w całość.

I gryzę mocno, gdy ktoś mi mówi, że to tylko szczur, że wiele zwierząt umiera codziennie, że mogę mieć kolejne. Kolejne to nie one. I to nie jest kolej rzeczy, nie umarły ze starości, odeszły zdecydowanie za wcześnie.

Siedzę więc i płaczę. Codziennie siedzę i płaczę. Pies przychodzi na pieszczoty, żeby poprawić mi humor. I jestem mu za to bardzo wdzięczna, choć w tym momencie to bezcelowe...
..bo jeszcze jest za wcześnie
..bo nie potrafię się teraz cieszyć
..bo nie mogę nawet bez płaczu, bez łzy w kąciku, powspominać o moich maluchach
..bo mieszkanie jest takie puste, kiedy ich nie ma


Dziękuję, Syrku, Marcysiu. Dziękuję, że pozwoliliście mi wejść do waszego małego, szczurzego świata. Że mogłam mieć takich przyjaciół.

A jeśli ktoś mi zarzuci,
Że świat widzę w krzywym lusterku,
To ja powtórzę:
On wróci
Choć może i w innym futerku…