Przegrałam życie.

Taka prawda. Trzy lata w plecy. Lisie, kładź się do trumny, nie ma dla Ciebie nadziei.

Jestem rocznikiem 93, a nie dość,  że studia zaczęłam dwa lata później niż większość to jeszcze rzuciłam je po roku.  Ilekroć o tym wspomnę to trafia się ktoś kto spojrzy na mnie z litością i rzuci pytaniem w stylu 'jak się czujesz z tym, że ZMARNOWAŁAŚ tyle lat życia?'. No nie wiem, spoko?

Hej, ludzie, jak możecie mówić komuś, że cokolwiek co robi jest marnowaniem życia? Naprawdę uważacie, że jest to w porządku? 

Jeśli o mnie chodzi- przez te trzy lata stałam się zupełnie nowym liskiem. Jestem aktualnie w punkcie życia, w którym wszystko jest na swoim miejscu. Wystarczyłoby, żebym poszła na studia rok wcześniej i już wszystko byłoby inaczej. Pewnie nadal tkwiłabym na SGGW, irytując się brakiem sensownj przyszłości. Dopiero ten rok pozwolił mi trafić do miejsca, od którego wiele teraz u mnie zależy. Wcześniej to miejsce nawet nie istniało. 

Gdyby nie te zmarnowane lata byłabym zupełnie inną osobą, nic nie byłoby takie samo. Dlaczego więc miałabym się załamywać z ich powodu? Ludzie mają dziką potrzebę podsumowywania naszego życia i krytykowania go, jeśli odbiega od ustalonej przez nich normy. 

Uważasz, że studia są dobrym wyborem? Szanuję to, jasne. Uważasz, że najlepiej pójść po średniej od razu do pracy i ewentualnie szukać czegoś zaocznie? Spoko! A może chcesz poświęcić trochę czasu na ogarnięcie siebie? Genialnie.

Akceptuję wszystko. Tylko daj mi żyć po swojemu.

I nigdy, przenigdy nie mów komuś, że decyzja inna niż Twoja to marnowanie czasu i przegranie życia.


Trzymajcie się,
pixel!